قلم سلیم

پس از برگزاری اولین نشست وبلاگ نویسان حوزه سردفتری مسائلی مطرح شده، که شائبه تاثیر گزاری بر فضای صمیمی ایجاد شده در نشست مذکور را به ذهن متبادر ساخته و چه بسا کام بسیاری را در همین زمان اندک تلخ کرده است. از این رو بنظر می رسد جهت تنویر فضای ایجاد شده و رفع ابهامات و پیِشگیری از تاثیر منفی بر شیرینی آن اتفاق برخی مسائل مطروحه تشریح و تبیین شود.

 به خود بسیار پیچیدم، تا صرفا به دلیل فضای بسیار مناسب جلسه،وارد عرصه ای نشویم که شیرینی این جلسه را به تلخی بیشتر تبدیل نماییم. اما....

هر چند فعالان حوزه اطلاع رسانی می بایست به طور واقعی حقوق دیگران را در اظهار نظر به رسمیت بشناسند، و نه طاقت شنیدن نقد خود، که طاقت شنیدن نظر دیگران و حتی تعریف دیگران را در هر موضوعی داشته باشند، اما متاسفانه در فضای مجازی حوزه سردفتری، معدود دوستان عزیزی هستند که این اولین حق حوزه اطلاع رسانی را هم برای دیگران قائل نیستند و با این حال، داعیه دار بسیاری از مسائل حرفه ای و اخلاقی هستند.

البته این خصیصه شاید هم طبیعی باشد.مَنیتهای فراوانی ما انسانها را احاطه نموده است و این موضوع به اخلاق انسانها باز می گردد.

سال گذشته برخی از دوستان گرامی در مازندران، فراوان تلاش نمودند تا اولین نشست وبلاگ نویسان حوزه سردفتری در مازندران برگزار شود.اما جمیع شرایط برای برگزاری این نشست مهیا نبود و نتیجه آن که به دلایل عدیده این نشست برگزار نشد.ازآن پس نیز دوستان دیگری بسیاری تلاش نمودند تا جلسه را حتما برگزار نمایند.

برای این عدم برگزاری دلایل عدیده ای می توان یافت که پرداختن به همه آنها از حوصله خارج است.به هر روی زمان گذشت و تا چندی قبل قلم سلیم اقدام به نوشتن پستی در خصوص عملکرد آقای عادلی نمود.این نوشته هم مانند تمام نوشته های دیگر قصدی خاص داشت که آن ذکر خدمات آقای عادلی بود.این نوشته از سوی بسیاری همکاران مورد تایید یا نقد قرار گرفت که این کاملا طبیعی است.

 دوستان شرکت کننده در جلسه 5شنبه در کانون نیز شاهد بودند که بنده نه به عنوان مدیر جلسه، که در برهه ای کوتاه به عنوان نگه دارنده زمان صحبت همکاران انجام وظیفه نمودم و حتی زمانی را هم که در اختیار همه دوستان گذاشته شد، شخصا از استفاده آن امتناع نمودم و بعد از صحبتهای جناب آقای آقاصفری جلسه را ترک نمودم.

پس از انتشار گزارش جلسه در وبلاگ جامعه مازندران، سخنان و پیامهایی در این وبلاگ و برخی فضاهای دیگر رد وبدل شد، که اگر اگر این اظهار نظرها با ارده واقعی نوشته شده باشد، جای تاسف است.البته اگرحق تاسف خوردن را هم برای دیگران قائل باشیم.

برخی دوستان ظاهرا فراموش نموده اند که برداشتن هر قدمی در راه اعتلای آرمانهای سردفتری تنها زمانی ارزشمند است که هدفی جز خدمت به همکاران ما در آن نباشد و هر اقدامی که به هر دلیل برخی برای خود،انجام آن را برتری  بدانند زیبنده نیست.اگر اقدامی که منافع حرفه ای ما را در بردارد، در تهران یا یزد یا هر شهر دیگری برگزار شود، چه ایرادی و اساسا چه فرقی دارد؟ بی شک آن چه مهم است و دارای اهمیت، نتیجه ای است که باید حاصل شود تا گامی موثر به نفع همکاران برداشته شود.

آگر واقعیت داشته باشد و دعوت کنندگان جلسه گذشته به دلیل مخالفت و اعلام عدم حضور یک نفر جلسه را کنسل نموده اند که جا دارد به شدت مراتب اعتراض مان را به دست اندرکاران مربوطه که مسوولیت برگزاری آن جلسه را تقبل نموده بوده اند اعلام داشته و خواستار توضیح کامل و با جزییات از دست اندرکاران هستیم که چطور و برچه مبنایی صرف مخالفت یک نفر جلسه کاملا منتفی شده است؟ و اگر اینطور نبوده و کثیری حاضر به شرکت در جلسه نبودند، که فقط یک نفر را مقصر بنامیم و به اظهار عقیده یک فرد بتازیم و فضا را پیشاپیش برای برگزاری هر نشستی در تهران حتی در آینده غبار آلود کرده و حتی به سمت زمزمه ی تحریم پیش برویم؟ و دوستان عزیز دیگر نیز بدون توجه به اصل ماجرا از حضور خود در تهران پشیمان باشند!

اما برخی از همین دوستان گرامی که قرار است شاید روزی میزبانی چنین جلساتی را هم عهده دار شوند، نگه داشتن زمان صحبت همکاران توسط بنده را بر نتافتند و بدون رعایت رسم مروت و ادب، در غیب و نهان لب به اعتراضی ناحق گشودند که چرا برای یک ساعتی قلم سلیم زمان صحبت همکاران را نگه داشته است و این کار یعنی دخالت قلم سلیم در اداره جلسه!!! و حتی این کار را مستحق برخورد می دانند...

به راستی تحمل یکدیگر رابه اندازه نگه داشتن زمان هم نداریم ؟ از این رفتار باید رسم میهمان و میزبان را به خوبی آموخت و از هر حسن خلقی دم نزد.

جناب آقای طباطبایی پیشنهاد میزبانی جلسه آینده وبلاگ نویسان را ارائه داده اند که بسیار مورد استقبال قرار گرفته است.حال اگر این جلسه در شهر دیگری برگزار شود، از سوی ایشان این جلسه تحریم می شود؟هرگز.چرا که برای ایشان اصل موضوع  اهمیت دارد و باقی مسائل حاشیه است، اما برای بسیاری دیگر بیش از انجام اصل موضوع، مسائل دیگری اهمیت دارد.

هنوز هم در گوشه و کنار از دفاع از آقای عادلی آن چنان یاد می شود که گویی جرمی با مجازات نابخشودنی مرتکب شده ایم که برخی دوستان این چنین ناراضی هستند.جالب آن که این اعتراضات بیشتر از سوی افرادی است که در فضای مجازی دستی بر آتش دارند و این مایه ناراحتی و تاسف بیشتری است.

دست آخر آن که برخی از دوستان خوبم نگران از دخالت اینجانب در نتایج انتخابات مازندران هستند که شگفتا به تعقل و خردشان و تاسف برای درکشان...

در آخر یقین دارم...... نیست که برنامه ها را خراب کند.اظهار نظر ها و عقاید......است که باعث تفرقه و اختلاف است و....

تكميلي:

 1-دوست گرامي جناب آقاي موسوي گرمستاني در روزجلسه تذكري بسيار به جا فرمودند كه حتما حق با ايشان بود.

اين تذكر زماني بود كه آقاي خادمي 4دقيقه از 5دقيقه زمان خود را صحبت نمودند و چون نفر اول بودند، خواستم 1دقيقه وقت باقي مانده ايشان را در اختيار آقاي عباد پور قرار دهم، كه ايشان به حق مخالفت نمودند كه حرف كاملا عادي و درستي بود و نوشته فوق هيچ ارتباطي با اين موضوع ندارد.اين موضوع هم از آنجا آغاز شد كه احساس كردم در يك جمع صحبتهاي شخصي و پراكنده مطرح شده و بيشتر دوستان صرفا شاهد صحبت افراد خاص با موضوعات بي ربط هستند.حتي علني هم اعلام نمودم بيشتر براي ميهمانان حق سخن قائلم و خود نيز از سخن گفتن منصرف شدم.

دوست گرامي: نوشتن مطلب فوق به دليل مسائلي بود كه بعد از جلسه رخ داده است و تذكر شما در اين خصوص كاملا به جا بوده كه باعث تشكر است و از اين حيث هيچ ناراحتي در ميان نيست.

۲-حتما ما بهتر می توانیم با رعایت شان خود و دیگران و ادبیات متناسب جایگاه رفیع اجتماعی خود سخن بگوییم ومنظور خود را به دیگران بفهمانیم.حتما می توانیم با خطابه های بسیار محترمانه اما جدی ،همدیگر را نام گذاریم و حد اعتدال و حرمت و سلام و علیک خود را بیش از پیش نگه داریم.
کاش لااقل در این فضای حرفه ای، بیان نظر مخالف این همه تاوان نداشت و فضا به گونه ای پیش نمی رفت تا شخصی بودن اختلافات بیش از این خودنمایی کند.
اگر ما با همکاران با هر نظر و عقیده ای چنین سخن بگوییم، بلاشک باب گفتگویی که مردم جهان برای دست یابی به این مهم، روزانه هزینه می دهند را در همین نقطه کوچک در نطفه خفه کرده ایم و حتما در قبال این موضوع مسوولیت داریم.کاش برای دفاع از بزرگان این حرفه، راههای دیگری را انتخاب می کردیم.کاش می توانستیم وقتی قرار است گوشی درمان شود، چشمی را کور نکنیم.

 کاش می توانستیم ..کاش و کاش و کاش.....

3-شب گذشته(3شنبه شب ) دقايقي را با دوست گرامي جناب آقاي بارعي به صحبت نشستم.بر صدق و صحت گفته هايش بي ترديد ايمان دارم و از اين مسائل و اتفاقات در شگفتم.تصور اين همه هزينه براي گفتن و نوشتن ، برايم سخت است، اما متاسفانه واقعيت دارد.اگر بزرگان مصلح اين حرفه به فكر اصلاحات اساسي در ساختارهاي اين حرفه نباشند، اخلاق حرفه اي در اين حرفه مانند بسياري از ارزشهاي واقعي ديگر اين حرفه در حال نابودي است....